लघुकथा/ जमान र पाइन ?गोपाल प्रसाद थपलिया
“हाम्रो गाउँमा पहिरोले धनजनको क्षति गरेको सात वर्ष भयो ! पहिरो गएर धनजनको क्षति बुझ्न हेलिकप्टर चढेर मन्त्रीहरू र कहिले त प्रधानमन्त्री पनि आउन गरेका छन् ! तर अहिले सम्म यो पहिरो जाने ठाउँबाट न त जनतालाई अनेत्र सारिएको छ न त पहिरो रोक्ने केही उपाय गरिएको छ! केही पनि गरिएको छैन !हामी गाउँलेहरू पहिरोले चेपेर मर्नको लागि बाँचिरहेको जस्तो भएको छ !” सुजिताले सुन्दरलाई भनिन् । “हो भन्या !हाम्रो गाँउको बस्तीलाई अन्यत्र सार्ने भनेर सबै जसो मन्त्री र प्रधानमन्त्रीहरूले यही आएर भन्छन ! राजधानी फर्कन साथ बिर्सन्छन ! एक जना प्रधानमन्त्रीले त पन्ध्रदिन भित्र तपाईहरूको सबै समस्याहरू टुंगो लगाउँछु भरेर गएका त्यस्ता पन्ध्रदिन कति बिते उनलाई यहाँको समस्या समाधान गर्ने पन्ध्रदिन अहिले सम्म आएको छैन ! तर यहाँ पहिरोले भने ठूलो जनधनको क्षति गरिसकेको छ, गरिरहेको छ !” सुन्दरले भने । “राहतका लागि आएको मालसमानहरू पनि प्रधानमन्त्री कै नजिकका नेताले बीचबाटोबाटै गायब गरेर अन्तै बेचेर पैसा कमाएको समाचार पत्रपत्रिकाहरूले लेखे तर तिनीमाथि कारवाही भएन ?”सुजिताले भनिन् ।“हामी जनता पनि उस्तै छौ क्या!? जस्ले पटक पकट झुट बोलेर हामी जनतालाई विश्वासघात गरेको छ हामी तिनैको झुट्टो आश्वासनलाई विश्वास गरेर बस्छौ ! चुनाबमा बारम्बार तिनैलाई भोट दिन्छौ ! अनि कहि हुन्छ हाम्रो समस्याको समाधान !? “सुन्दरले भने ।
“त्यही डाडाघरे जठोलाई हाम्रो पार्टीको मान्छे भनेर चुनाबमा सधैं उसलाई भोट दिएर जिताएर माथि पठाएका छौं ! तर ऊ जनताको मान्छे कहिल्यै भएन ! उसको पनि हाम्रो जस्तै यहाँ झुपडी छ ! तर ऊ आजकल त्यो झुपडीमा कहिल्यै बस्तैन ! अहिले उसले काठमाडौमा बिल्डिङ् बनाइसकेको छ!हामी झुपडी भित्र बस्नेहरू भने वर्षै पिच्छे पहिरो चेपेर मारिनु परेको छ ! हाम्रै सेवाको लागि ऊ चुनिएर माथि पुगेको छ र मोजमस्ति गरिरहेको कुरा हामीले देखिरहेका छौ ! तर हामी उसको अगाडि बिरोध गर्दैनौ ! आफ्नै पार्टीको मान्छे भनेर ! “जमान नभएको मान्छे र पाएन नभएको हतियार “ काम लाग्दैन भन्ने कुरा अब पनि जनताले नबुझे कहिले बुझ्ने होला !?” सुजताले भनिन्
